"Kościół
powszechny brzydzi się każdą nowością"
Św. Celestyn. Epistula 21 Apostolici verba ad episcopos Galliarum.
"Ponieważ
wszelka herezja początek swój wzięła z nowości, dlatego aby się okazała godną
tej nazwy, nigdy nie zaprzestaje wprowadzać innowacji".
Św. Hilary z Poitiers. Z listu do cesarza
Konstancjusza - arianina
"Zwolenników
błędów należy dziś szukać już nie wśród otwartych wrogów Kościoła, ale w samym
Kościele: ukrywają się oni - że tak powiemy - w samym wnętrzu Kościoła; stąd
też mogą być bardziej szkodliwi, bo są mniej dostrzegalni".
Św. Pius X. Encyklika Pascendi
Dominici Gregis. 1907r.
"Owi wrogowie Objawienia Bożego
najwyższymi pochwałami obsypują postęp ludzki, usiłując z zuchwalstwem iście
świętokradzkim, wprowadzić go do religii katolickiej, jak gdyby ta nie była
dziełem Bożym, ale ludzkim, wynalazkiem filozoficznym podlegającym
doskonaleniu".
Pius IX. Encyklika Qui pluribus.
"W obozie
katolickim niemałe szkody wyrządzają dążności pseudoreformatorskie
niektórych duchownych i świeckich pisarzy, zwane modernizmem, amerykanizmem i
liberalnym czy reformowanym katolicyzmem, które z bałwochwalczej czci dla
ewolucyjnego postępu i dzisiejszej kultury, na wskroś realizmem przesiąkniętej,
pchają katolicyzm na obce mu dotąd tory, by go niby to "odmłodzić",
to jest, do ducha czasu przystosować, i z protestantyzmem, jako też z nowszą
cywilizacją pojednać. Nie wszyscy zwolennicy tych dążności posuwają się do
ostatecznych granic, - bo chcą zostać w Kościele; - wszyscy atoli wołają o
reformy, czy to w dziedzinie filozofii i
teologii, czy na polu życia religijnego i ustroju Kościoła. [...] Na początku XX. wieku zwolennicy modernizmu i
"reformowanego katolicyzmu" wymagają zdemokratyzowania rządów
Kościoła, zreformowania Kongregacji rzymskich, zwłaszcza Kongregacji Indeksu i
Św. Inkwizycji, zredukowania ceremonii liturgicznych, zaprowadzenia liturgii w
języku narodowym, rozluźnienia karności kościelnej i zniesienia celibatu.
Rozumie się, że gdyby te dążności wzięły górę, z religii i z Kościoła ledwie by
ślad pozostał. Nic też dziwnego, że Leon XIII potępił skrajne tendencje
amerykanizmu w przytoczonym piśmie [List Testem Benevolentiae
z 22 stycznia 1899], a Pius X błędy modernizmu, loisyzmu
i reformizmu w encyklice Pascendi z 8 września 1907,
w Syllabusie Lamentabili z
3 lipca 1907 i w Motu proprio
Sacrorum antistitum z 8
września 1910. Historia świadczy, że Kościół katolicki był i jest opiekunem
zbawiennej cywilizacji i prawdziwego postępu, ale nie może dla ludzkiego
widzimisię zmieniać swoich dogmatów, ani swojego ustroju, bo nie od ludzi ale
od Boga ma swój początek. Dlatego też przy tym, co wziął od Boga, stoi
niewzruszenie, choćby go miały opuścić miliony, jak się to stało w czasach
reformacji".
Bp Józef Sebastian
Pelczar. Obrona religii katolickiej.
Św. Pius X z bólem demaskował
zwodnicze bezdroża zwolenników nowości:
"Taką jest, Czcigodni Bracia, teoria;
jaką jest praktyka modernistów; i jedna i druga głosi, że nie ma w Kościele nic
trwałego, nic co by było niezmiennym" (Pascendi). Za naszych czasów
postąpiono za tymi słowami z bezwzględną konsekwencją. Wydaje się,
że w ciągu ostatnich 40 lat dzieło zniszczenia dotknęło w Kościele wszystkiego,
co tylko zostało w Nim uświęcone wielowiekową tradycją, sięgającą czasów pierwszych
chrześcijan. W bezprecedensowy sposób, w miejsce dokonanej dewastacji,
stworzone zostały rzeczy całkiem nowe:
1) Nowy Kalendarz liturgiczny (przemieszanie
układu świąt i dni wspomnień).
2)
Nowy
Brewiarz ("rewizja" psałterza, psalmów, czytań, hymnów, pieśni,
wywrócenie do góry nogami całej struktury oficjum).
3) Nowy Mszał (Novus
Ordo Missae 1969).
4)
Nowe
elementy wspólne Mszału i Brewiarza (ryty roku liturgicznego, kolekty, modlitwy
i prefacje, ewolucja w rubrykach).
5) Nowy Pontyfikat (ryty konsekracji dziewic,
profetów, w miejsce rytów konsekracji kościoła i ołtarza wprowadzono ryty
dedykacji).
6)
Nowy
Rytuał (sakramenty i sakramentalia - m.in. skreślono obowiązkowe egzorcyzmy z
rytuału Chrztu Św., zastąpiono Sakrament ostatniego namaszczenia -
"sakramentem chorych").
7) Nowe Martyrologium (wykreślenie wielu
świętych, którzy podobno nigdy nie istnieli, np: Św.
Jerzy).
8) Nowy Kantykał
(wyrzucenie "starych" pieśni, dodanie nowych).
9) Nowy Ceremoniał biskupi.
10)Nowy Kodeks Prawa Kanonicznego.
11)Nowe Ryty Kaplicy Papieskiej.
12)Nowy Rytuał Egzorcyzmów.
13)Nowy Różaniec.
14)Nowe przepisy dla Kolegium Kardynałów i
konklawe.
15)Nowe obrzędy po śmierci i po wyborze
nowego papieża (porzucenie tiary i zaprzestanie koronacji papieskiej).
16)Nowe zasady udzielania odpustów.
17)Nowe, ekumeniczne tłumaczenie Pisma Św.
18)Nowy Katechizm.
19)Nowe Przykazania Kościelne.
20)Nowy, kolegialny ustrój Kościoła
Posoborowego (Reforma Kongregacji Rzymskich, Konferencji episkopatów).
"Reforma,
jaką chcą wprowadzić [moderniści] w Kościele, nie jest reformą, ale zburzeniem starego
Kościoła a stawianiem nowego na całkiem innych zasadach. Wszelkie oświadczanie
ze strony modernistów, iż chcą Kościołowi katolickiemu iść z pomocą przeciw
atakom nowoczesnej kultury jest albo udanem, albo jeśli jest szczerem,
to nie widzą zgubnych konsekwencyj, do jakich ich
system doprowadziłby Kościół katolicki. Kościół, któryby powstał na zasadach
modernistycznych, jeśli w ogóle te zasady mogą stworzyć konkretną społeczność
religijną, co jest rzeczą bardzo wątpliwą, nie byłby już Kościołem Chrystusowym,
ale tworem 20. wieku, opartym na zasadach częściowo protestanckich a głównie na
dzisiejszych u wielu światopoglądach agnostycyzmu, pozytywizmu, z przymieszką
mistycznych marzeń. Kościół ten nowy mógłby mieć i papieża i biskupów, ale ci
byliby marionetkami tylko, mógłby mówić o dogmatach, objawieniach, o
nadprzyrodzonej religii, ale byłyby to nazwy, z których dawna treść uleciała,
raczej wyrazy bez treści - więc jakże można by zgodnie z prawdą twierdzić, że
dawny Kościół nie został zmieniony a tylko udoskonalony? Nie, nigdy, dawny
Kościół zostałby zburzony, a na jego gruzach powstałoby zgromadzenie religijne
20. wieku, rozpoczynające erę swego istnienia od pojawienia się
modernistów".
Ks. Maciej
Sieniatycki. Modernizm w książce polskiej. w:
"Przegląd Powszechny". Kraków 1916.